Selo Miletićevo – kratka šetnja kroz istoriju SRPSKI DOBROVOLJCI NA RAROŠ PUSTARI

SRPSKI DOBROVOLJCI NA RAROŠ PUSTARI

Posle Prvog svetskog rata i raspada Austrougarske, nove, srpske vlasti, oduzimaju Karačoniju njegovo imanje i poklanjaju ga srpskim dobrovoljcima

Miletićevo je jedno od 13 naseljenih mesta u opštini Plandište. Danas ima onoliko stanovnika koliko je, po popisu iz 1923. godine, imalo porodica – 450, ako i toliko.

Kada je reč o kratkoj šetnji kroz istoriju ovog mesta, i nema baš previše prostora za vraćanje u daleku prošlost. Samo stotinak godina unazad.

Miletićevo je naseljeno posle Prvog svetskog rata na nekadašnjoj pustari Raroš. Ime pustare potiče od naselja sa istim imenom, koje je u revolucionarnoj 1848. spaljeno do temelja. Ostaci sela nazvani su Raroš-pusta. Posle te 1848. zemljište površine oko 12 hiljada katastarskih jutara bilo je u vlasništvu mađarskog grofa Karačonija.  Posle Prvog svetskog rata i raspada Austrougarske, nove, srpske vlasti, oduzimaju Karačoniju njegovo imanje i poklanjaju ga srpskim dobrovoljcima,  koji su se borili za slobodu Srbije od 1912. do 1918. godine, u oba Balkanska i u Prvom svetskom ratu. Svako od njih dobio je po pet hektara.

E, sad, po Jezdimiru Markoviću, naseljavanje dobrovoljaca počelo je 1920. godine, a po Feliksu Milekeru, godinu dana kasnije. No, bilo kako bilo, na dobijenu zemlju naseljavali su kolonisti iz Like, Korduna, Dalmacije, Bosne, Hercegovine, Sandžaka…

Godine 1922. dodeljeni su i placevi za izgradnju kuća, a do tada su kolonisti živeli u stanovima i štalama sluga grofa Karačonija, da bi onda Jezdimir Marković, u skladu sa ovlašćenjima proizišlim iz Zakona o agrarnoj reformi iselio spahijske sluge i uselio dobrovoljce, što baš i nije bio lak posao. Iste te, 1922. godine, naselje Raroš dobija novo ime – Miletićevo, a po tadašnjem ministru za agrarnu reformu Krsti Miletiću.

Razgraničenjem sa Rumunijom, 1923. godine, Miletićevo je ostalo bez 1800 jutara oranica, čime je onemogućeno planirano naseljavanje još oko 450 porodica.

Po popisu iz 1931. godine Miletićevo je imalo 1344, a po popisu iz 2011. godine – 497 stanovnika. Najviše stanovnika Miletićevo je imalo 1948. godine – 1528.

Od samog osnivanja Miletićevo je imalo školu, čija se zgrada nalazila na mestu gde je današnja pošta, inače, najstarija zgrada u Miletićevu. Zgrada sadašnje škole, koja radi kao područno odeljenje OŠ „Jovan Sterija Popović“ u Velikoj Gredi, izgrađena je još pre 2. svetskog rata, a renovirana pre desetak godina. Škola  danas ima jedno kombinovano odeljenje od 1. do 4. razreda i jednu mešovitu grupu dece predškolskog uzrasta.

Crkva je izgrađena 1935. godine, sedam godina posle formiranja Građevinskog odbora Srpske pravoslavne crkve, na čijem se čelu nalazio, opet, Jezdimir Marković. Gradnja crkve započeta je 19. juna 1934. a kamen temeljac  je osveštan 2. avgusta, iste godine, na Svetog Iliju, baš kao i sama crkva, godinu dana kasnije. I zato je Sveti Ilija i slava Miletićeva. Inače, prvi kum crkve bio je Vlada Ilić, zet grofice Olge Jovanović Dunđerski iz Hajdučice, u kojoj se nalazio velelepni dvorac  Dunđerskih.

Crkva je zidana u vizantijskom stilu, a iznad vrata na ploči je pisalo: „Spomen crkva Blagopočivšeg kralja Aleksandra i Ujedinitelja. Podigoše njegovi ratni drugovi na čelu sa sveštenikom Blažom Jovanovićem 1934/35.“

Izvor Start013